Ξεγελώντας το θάνατο!
Του Γιώργου Αθανασιάδη
Εκδόσεις «Αρμός», 2016, σελίδες 566
Διαβάζοντας το βιβλίο «Ξεγελώντας το θάνατο» του Γιώργου Αθανασιάδη έχεις την εντύπωση ότι ταξιδεύεις σε ένα πέλαγος, πότε με φουρτούνες και πότε με μπουνάτσες. Εκεί που όλα πάνε ήρεμα και χαίρεσαι το ταξίδι, στη στιγμή φτάνεις στο βυθό και πνίγεσαι, αλλά κάποιο χέρι σε βγάζει στην επιφάνεια, παίρνεις κάποιες ανάσες, και πάλι από την αρχή. Πρόκειται για μια αυτοβιογραφία ενός νέου ανθρώπου που κατά τη διάρκεια της στρατιωτικής του θητείας σε μονάδα καταδρομών και λίγο πριν την απόλυσή του βρέθηκε να έχει διαγνωστεί με καρκίνο ρινοφάρυγγος και λεμφαδενικές τραχηλικές μεταστάσεις. Αρχίζει έτσι μια μακρά πορεία με άπειρες ανατροπές, που μόνο η ζωή μπορεί να φανερώσει, αλλά συγχρόνως τόσο απίθανες που όλα μοιάζουν με παραμύθι.
Τη διήγηση τη χαρακτηρίζει μια ατέλειωτη σειρά απρόοπτων γεγονότων και αναπάντεχων εξελίξεων που καταλήγουν συνήθως σε εναλλαγές ακραίων συναισθηματικών καταστάσεων. Ο πρωταγωνιστής υφαίνει τη πλοκή της περιπέτειάς του παίζοντας πολλούς ρόλους: πότε εκατομμυριούχος και πότε μπατίρης, πότε τίμιος εργαζόμενος και πότε απελπισμένος άνεργος, πότε βαριά ερωτευμένος και πότε επιπόλαιος εραστής, πότε γιός και πότε φίλος σε παρέες, πότε οδηγός και πότε ενεργός πολίτης, αλλά πρωτίστως ως ασθενής-καρκινοπαθής, που η φύση της αρρώστιάς του σε συνδυασμό με το νεαρό της ηλικίας και την παρορμητική προσωπικότητα κάνει τις περιγραφές θυελλώδεις. Με εξαιρετικά λιτό, ρέοντα λόγο περιγράφει γλαφυρά σκέψεις, επιθυμίες, συναισθήματα, απωθημένα, όνειρα. Ο συγγραφέας δεν μπαίνει σε αναλύσεις θεωριών ή φιλοσοφίας ή ψυχολογίας, αλλά λειτουργεί και αντιδράει με αφοπλιστική απλότητα. Θυμώνει, μαλώνει, υπομένει, απογοητεύεται, ελπίζει, αγαπάει, ερωτεύεται, κριτικάρει, απειλεί, υπαναχωρεί. Κάνει τον αναγνώστη να νοιώθει συνεχώς δίπλα του σε όλα τα σκηνικά, από την αρχή ως το τέλος της ιστορίας. Οι εξέλιξη της νόσου με τις υφέσεις και τις υποτροπές, οι κακές διαγνώσεις, οι επώδυνες θεραπείες, οι απειλητικές για τη ζωή του επιπλοκές, οι αναπηρίες, τα συνεχή πήγαινε-έλα στην Αμερική περνούν μπροστά στα μάτια του αναγνώστη σαν κινηματογραφική ταινία. Δεν κουράζουν όμως καθόλου, παρά τη βαρύτητα και τη τραγικότητα πολλές φορές που κουβαλούν. Αντιθέτως, με ζωντανή, καθημερινή, απλή γλώσσα ο συγγραφέας κρατάει διαρκώς έντονο το ενδιαφέρον και συνεγείρει τα συναισθήματα του αναγνώστη, ώστε η συγ-κίνηση να είναι πάντα ζωντανή. Η ευρηματικότητα του Γιώργου Αθανασιάδη έγκειται στο ότι με επιδεξιότητα και με γνώμονα την ειλικρινά εξομολογητική του διάθεση δεν έμεινε να αναλύει μόνο το θέμα της υγείας του, αλλά με ένα επιτηδευμένα γλυκό μπέρδεμα αφήνει συγχρόνως να ξετυλίγονται όλα τα ζητήματα που τον διακατέχουν είτε προσωπικά, είτε κοινωνικά. Ο έρωτας είναι ένα ουσιώδες θέμα που τον απασχολεί. Μέσα από άλλοτε θυελλώδεις και άλλοτε επιπόλαιες σχέσεις εκφράζει όλη την ψυχική ένταση, την ευαισθησία, την ευθραυστότητα, τον συναισθηματικό του κόσμο, τον παρορμητισμό, αλλά και ενίοτε την επιπολαιότητα ή την ανάγκη αποφόρτισης του θυμού και της έντασης που του δημιουργούν η αρρώστια και οι δυσκολίες της καθημερινότητας. Επίσης, βασικά κεφάλαια που εμπλέκονται στις διηγήσεις είναι οι φίλοι του, τους οποίους ζυγίζει με μεγάλη αυστηρότητα αναλόγως της φιλοτιμίας και της εντιμότητάς τους και η μητέρα του, την οποία έχει μεγάλη αδυναμία και με την οποία συμπορεύτηκε αδιάλειπτα σε όλες τις δύσκολες και ευχάριστες στιγμές. Τέλος, ικανό ενδιαφέρον δίνει στην επαγγελματική του αποκατάσταση και επιτυχία και στη κριτική κοινωνικών προβλημάτων, του συστήματος Υγείας της χώρας μας, κλπ.
Το βιβλίο φωτίζεται από απλότητα και ειλικρίνεια που ουσιαστικά αντανακλούν τη χαρισματική προσωπικότητα του παθόντος συγγραφέα. Μπορεί οι διηγήσεις να ωθούν τον αναγνώστη να μετέχει σε ακραίες καταστάσεις, από το φως στην άβυσσο, από τη ζωή στο θάνατο, από τη χαρά στην οργή, από την γαλήνη στη καταιγίδα, αλλά εκείνο που μένει στο τέλος, σαν πέφτει η σκόνη των παθημάτων, είναι η ομορφιά της ζωής, όταν αυτή αγαπιέται με πάθος.
Από το Χαράλαμπο Ανδρεάδη, Παθολόγο Ογκολόγο
