…it‘s Economy stupid! Στο βήμα ο νεαρός Οικονομολόγος της Υγείας αρχίζει την ομιλία του θυμίζοντας την πασίγνωστη ρήση ενός προέδρου των ΗΠΑ. Στο ακροατήριο σύνεδροι γιατροί -έστω Ογκολόγοι.
Από τον Αλέξανδρο Αρδαβάνη Παθολόγο Ογκολόγο Διευθυντή Σύνταξης
… it‘s Economy! H Επιτομή όλων των Κοινωνικών Φαινομένων. Η Ουσία της Κοινής Ζωής και των Εργολάβων της, των Πολιτικών. Θέμα του διακεκριμένου ομιλητή απόψε, η διαμόρφωση Πολιτικών Υγείας σε συνθήκες Μείζονος Κρίσης. Ρίχνω κλεφτές ματιές στις διαφάνειες με τα ανατριχιαστικά δεδομένα σε πίνακες, διαγράμματα, καμπύλες. Κλεφτές, γιατί τρομάζω. Είναι σαφές: είμαι σπάταλος, είμαι ανεύθυνος κοινωνικά, συμμέτοχος στο άθλιο πάρτυ που έχει στήσει η φαρμακοβιομηχανία και οι συν αυτή στις πλάτες του Εθνικού Συστήματος Υγείας και βέβαια τελικά στις πλάτες του λαού. Τα δεδομένα συντριπτικά. Πρωταθλήτρια η Ελλάδα στη σπατάλη και μάλιστα με χαμηλό αποτέλεσμα, τη χαμηλότερη ικανοποίηση των χρηστών υπηρεσιών υγείας από όλους τους Ευρωπαϊκούς λαούς και όχι μόνο. Τι φταίει; Η αλήθεια είναι ότι στην Ελλάδα το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι το χαμηλό επίπεδο των διοικητικών υπαλλήλων ενώ οι γιατροί έχουν γενικά πολύ καλό επίπεδο. Ο ομιλητής κάνει επίθεση φιλίας στο ιατρικό σώμα που εκπροσωπείται πλειοψηφικά στην αίθουσα και ήδη δυσφορεί βουβά. Αισθάνομαι ότι είναι ειλικρινής. Τον έχω άλλωστε ξανακούσει αρκετές φορές και ξέρω ότι παραμένει σταθερός σε αυτά που λέει ενώ φαίνεται και άνθρωπος ευαίσθητος. Ωστόσο νιώθω ένοχος∙ από πολύ καιρό, όχι τώρα. Ήδη ένοχος, όχι κατηγορούμενος. Ένοχος απ’ ευθείας με συμπυκνωμένη διαδικασία. Αναδρομώ λοιπόν και ανιστορώ:
Σκηνικό απονομής δικαιοσύνης
Σε χαμηλό σκαμνί χωρίς πλάτη. Να μην ακουμπήσει ούτε στιγμή και χαλαρώσει η κυρτωμένη ράχη του “καλαμαρά”. Τους ακούω σιωπηλός -τι να πω; Κρίνουν, επικρίνουν, με καταδικάζουν. Επιδικάζουν. Με αναστολή όμως. Με συγχωρούν. Για να με δικάσουν ξανά, να με καταδικάσουν πάλι, με αναστολή πάλι. Ύστερα απ´ την αρχή: νέα δίωξη, κατηγορητήριο, ακροαματική διαδικασία, νέα απόφαση καταδικαστική. Έφεση -δική τους- ύστερα για επιείκεια, αναστολή ποινής, αναπομπή… Και ξανά από την αρχή. Πότε ο ένας βασικός μάρτυρας κατηγορίας απών λόγω ασθενείας, πότε ο άλλος ως υποψήφιος βουλευτής στις επερχόμενες εκλογές δεν παρίσταται, πότε η Πολιτική Αγωγή λείπει με τον υπουργό στο εξωτερικό… Οι μάρτυρες υπεράσπισης, μπαφιασμένοι ένας ένας λακίζουν. Θα με λυγίσουν πού θα πάει; Δίκη διαρκής, το Υπερόπλο αμάχητο.
Είμαι ο ανώνυμος γιατρός∙ απ’ έξω αίμα και απεκκρίσεις λεκιασμένος, στις μέσα στιβάδες η ψυχή σκεπασμένη λάσπη από τα θηριώδη τζιπ των συνειδησιακών υποχωρήσεων. Λάσπη∙ και δάκρυα όμως, που την ξεπλένουν, δάκρυα συγκίνησης των συνοδοιπόρων στην πιο αμφίσημη και συγκλονιστική σχέση από καταβολής ανθρωπίνων κοινωνιών: τη συμπόρευση ασθενούς και γιατρού.
Είναι οι ανέγγιχτοι επώνυμοι της Εξουσίας∙ είναι οι αμέτοχοι Πιλάτοι. Φέρουν τις επωμίδες της Ισχύος και τα παράσημα Ανδρείας και Αριστείας κερδισμένα με το σπαθί τους αστραφτερό κι αλέκιαστο, το πιστόλι άμαχο, σε πολέμους που διεξήχθησαν σε χάρτες επιτελείων και σοφτγουέαρ υπολογιστών. Είμαι ο συνήθης Ύποπτος∙ επώνυμος της ανίσχυρης ανωνυμίας. Το δάχτυλο εμένα θα διαρκώς θα προειδοποιεί- η προάσπιση της Υγείας, όλων υπεράνω! Με συγχωρούν πάντως κάθε φορά. Με κατανοούν, μου ψιθυρίζουν στ’ αυτί τρυφερά …κι εμείς στη θέση σου ίσως τα ίδια θα κάναμε…κάνε ό,τι θέλεις αλλά με προσοχή, μη μας ενοχλήσεις… Αυτοί με συγχωρούν, εγώ είμαι που δυστροπώ και μνησικακώ, εγώ που αδιόρθωτος μνησιμαχώ. Δεν τους συγχωρώ και αυτό τους πονάει στ’ αλήθεια -όπως βελόνα βελονιστή στο πέλμα ελέφαντα. Το ελάχιστο αλλά επίμονο πονάει περισσότερο, η ουλή που κουβαλάει την ανάμνηση του τραύματος. Μέμνησο των Αθηναίων –ο αυλικός τσιγκλάει κάθε πρωί τον Δαρείο. Είμαι κουνούπι παράδοξα ζωντανό τον χειμώνα. Είμαι βασανιστικά παρών στον αέρα γύρω τους. Γι’ αυτό δε με συγχωρούν, ας δίνουν αναστολή.
Μένουμε αντίπαλοι οιονεί, βολεύει κρίνοντες και κρινόμενο. Το πλήθος αλαλάζει πάντα στην κερκίδα ή τους καναπέδες. Πάντα εγώ στην Αρένα, ο Αυτοκράτορας στο Θεωρείο. Είναι Γιορτή η σφαγή μου και η αναστολή της. Στη φαντασία μου, στους εφιάλτες τους εγώ ο Κριτής αυτοί ύπτιοι ή πρηνείς στο έλεος μιας σύριγγας, ενός νυστεριού, ενός ενδοσκοπίου. Θα έρθει η σειρά μου μα δε θα είμαι τότε εγώ αλλά ο εκτρωτικός εαυτός μου, φορέας εκδίκησης ή μεγαλοθυμίας από κόπωση.
Το ξέρουν πως οι εφιάλτες προλέγουν. Γι’ αυτό τα βράδια έρχονται οι Κριτές, επισκέπτες στο στενό κελί μου. Κάθε νύχτα κριτές και κρινόμενος γινόμαστε ένα. Ετοιμάζουμε την επόμενη παράσταση στην Αρένα. Και ξέρουν, όλοι ξέρετε πως ο ενικός κρινόμενος αυτού του σκηνικού δεν είναι παρά ο πληθυντικός των Ερετών του Ασκληπιού, θυτών και θυμάτων, κριτών και κρινομένων της πρωταρχικής αγωνίας της Αχερουσίας. Έτσι πάει η Ιστορία.
