Το θέμα είναι τώρα τι λές
Καλά φάγαμε καλά ήπιαμε
Καλά τη φέραμε τη ζωή μας ώς εδώ
Μικροζημιές και μικροκέρδη συμψηφίζοντας
Το θέμα είναι τώρα τι λές
Μότο στη συλλογή Ο στόχος (1970)
[πηγή: Μανόλης Αναγνωστάκης, Τα Ποιήματα. 1941-1971, Εκδόσεις Νεφέλη, Αθήνα 2000, σ. 157]
Τα ομόηχα Drag Queens show και Drug Queens party είναι διαφορετικά. Πράγματι, έχουν άλλους πρωταγωνιστές: με ετερόφυλη υπερτονισμένη θηλυπρεπή εμφάνιση, (ορισμός της Wikipedia) στο show σε δημόσιο θέαμα, ενώ στο δεύτερο κλειστό πάρτι, μετέχουν μόνο οι δέκα πρώτες σε παγκόσμια κατάταξη φαρμακευτικές εταιρείες . Έχουν άλλη σύνθεση, διαφορετικό κοινό αλλά κατά βάθος , δεν ξέρω, ίσως να έχουν κάποιες ομοιότητες.
Κατηφορίζοντας την Συγγρού προς την παραλία στο δεξιό πεζοδρόμιο, ο κτιριολογικός ιστός αρχιτεκτονικά, έχει πολύ μεγάλο ενδιαφέρον. Σε μεταμοντέρνα κτίρια συγχρωτίζονται με χρήσεις ποικιλότροπες, κέντρα διασκεδάσεως για όλα τα γούστα, γραφεία πολιτικών κομμάτων (μέχρι πρότινος η ΝΔ, στον 1ο όροφο με συστέγαση στο ισόγειο με κατάστημα πώλησης ηλεκτρικών ειδών ), πάρα κάτω το Ωνάσειο καρδιοχειρουργικό κέντρο και κυρίως γραφεία ποικίλων εταιρειών πχ φαρμακευτικών, όπως της Novartis. Τελειώνει με μια κορύφωση, το Κέντρο Πολιτισμού του Ιδρύματος Σταύρος Νιάρχος.
Στο αριστερό ρεύμα η σύνθεση είναι λίγο διαφορετική υπερτερούν τα ξενοδοχεία, ιδρύματα τραπεζών και φιλανθρώπων. Άσχετο, αλλά και στα δύο ρεύματα όμως στα πεζοδρόμια, κυκλοφορούν πολλές άστεγες drag queens.
Σε πρώτη ανάγνωση η εισαγωγή στο κείμενο αυτό αποπνέει μια σεξιστική διάθεση. Για να το φέρουμε στα ίσια, όχι ότι δεν υπάρχουν και Drag Kings που αφορά την υπέρ-αρρενωπή ετερόφυλη εμφάνιση (το λήμμα υπάρχει από το 1972 στο Oxford English Dictionary), το θήλυ όμως “ως πηγή κακών , αμαρτίας και δυστυχίας” έχει βαθιές ρίζες με πολλές παλαιόθεν αναφορές. Προτιμώ την εικονογραφία του Παπαδιαμάντη στην Φόνισσα, με την Φραγκογιαννού (την ανατέμνει, δεν την κρίνει) και της δίνει ένα γλυκό τέλος/θάνατο σαν χάδι ως Χαδούλα – ξαναβρίσκει το βαφτιστικό όνομα της πεθαίνοντας- μακριά από τη χλεύη ,την οργή και τιμωρία της κοινωνίας. Θα δώσει λόγο μόνο στους ουρανούς. Τραγωδία με τελική κάθαρση, κατά την τέχνη των αρχαίων. Η θηλυκο-κτονία στην παλαιά Ελλάδα ήταν μια σκοτεινή ιστορία με αφορμή την προίκα και τα πανωπροίκια για τις άσχημες, τις μεγαλοκοπέλες και τις ανάπηρες. Αναφορές στην διηγηματογραφία του Παπαδιαμάντη όπως: το χριστόψωμο, το χωρίς στεφάνι, ο γάμος του Καραχμέτη, κα, σηκώνουν πολύ κοινωνιολογική ανάλυση και είναι προφανές ότι οι γυναικείοι χαρακτήρες στο έργο του είναι πολύ πιο σύνθετοι και υπερέχουν των ανδρικών σε τραγικότητα και μεγαλείο.
Σε ανασύνδεση με τον τίτλο, οι Drug Queens ( oι top-10, Big Pharma μεγαλοφαρμακο-βιομηχανίες) πορεύονται ακάθεκτες. Η αποκάλυψη τώρα, ξεκίνησε από το βιβλίο της Marcia Angell (με θητεία 20 ετών ως chef editor του NEJM ), συνεχίστηκε με σειρά βιβλίων και άρθρων με κορυφαίο το βιβλίο του Δανού Peter C Gotzsche, από τον Danish Cochrane Collaboration. Τους τίτλους τους βλέπετε στις φωτογραφίες. Προσοχή στους αντίστοιχους υπότιτλους: α)Ηow they deceive us and what to do about it (πως μας παραπλανούν και τι να κάνουμε για αυτό), και β) πως οι μεγάλες εταιρείες φαρμάκων έχουν διαβρώσει την υγεία. Πρακτικές της Cosa Nostra από ευυπόληπτους κολοσσούς, παράδειγμα και για μικρομάγαζα, όπως η πρόσφατη ελλαδική περίπτωση της παράνομης εμπορίας/εξαγωγής αντικαρκινικών φαρμάκων.
Το άρθρο αυτό θα μπορούσε να έχει μια θέση βιβλιοκριτικής, θα επανέλθω στα βιβλία αυτά και ίσως με συνέντευξη από την Κοπεγχάγη με τον Δανό. Μέχρι τότε, ένα σταχυολόγημα από τα οπισθόφυλλα των δύο βιβλίων. Από το μεταφρασμένο στα ελληνικά, βιβλίο του Gotzsche: Το βιβλίο πραγματεύεται με αναλυτικά αποδεικτικά στοιχεία, την ασυνήθιστη αποτυχία του συστήματος η οποία οφείλεται στο γενικευμένο έγκλημα την διαφθορά, τη δωροδοκία και τις ανεπαρκείς κανονιστικές ρυθμίσεις που έχουν ανάγκη από ριζικές μεταρρυθμίσεις.
Αναμφισβήτητά το βιβλίο αυτό δεν μπορείς εύκολα να το αγνοήσεις. Ξεκινά με εισαγωγή/πρόλογο από τους Richard Smith, former chief editor του BMJ (ήταν μαζί μας στην Χάλκη) και Drummond Rennie, deputy editor του JAMA.
Από το αμετάφραστο στα ελληνικά, βιβλίο της Αμερικανίδας Angell : The pharmaceutical industry claims to be a high risk business, but year after year, drug companies have higher profits than those in any other industry- by a long shot. The pharmaceutical industry has an iron grip on Congress and the White House…Contrary to popular belief, big drug companies spend far less on research and development than on marketing. Σε ελεύθερη μετάφραση: οι φαρμακευτικές εταιρείες είναι μακράν οι πιο κερδοφόρες, κρατούν σιδηροδέσμιο το Κογκρέσο και τον Λευκό Οίκο και ξοδεύουν λιγότερα για έρευνα από ότι για προώθηση των προϊόντων τους…
.
Σύμφωνα με αυτά οδεύουμε σε μια ληστρική συμπεριφορά της βιοεξουσίας, της φάμπρικας της υγείας, με αμφιβόλου αξίας θεραπευτικές προτάσεις, με υπέρογκο κόστος, που υπονομεύει την κατανομή πόρων δημοσίων και ιδιωτικών. Το κερασάκι σε όλα αυτά είναι ότι δημοσιευμένες επιστημονικές μελέτες (τεκμηριωμένες από ποιόν;) δείχνουν ότι όποιος ασθενής επιθυμεί να πληρώσει, αγγλιστί Wiliness To Pay (WTP) πάει καλύτερα . Μόνο που πιο αληθινό φαντάζει το αντεστραμμένο είδωλο της , PTW ( Payment for Trade΄s Well-being ), δηλαδή ότι οι δαπάνες που γίνονται είναι για το καλό της αγοράς. Όλα αυτά οδηγούν την σκαρταδούρα της κοινωνίας –ένας βαρύς χαρακτηρισμός για τα πτωχά και πτωχοποιημένα μέλη της, τους περιττούς πληθυσμούς- (1) σε απόγνωση.
Τι να κάνουμε; Το ερώτημα δεν μπορεί να περιμένει, δεν μπορεί να μείνει μετέωρο. Ο υπότιτλος του άρθρου δεν έχει ερωτηματικό. Πραγματικά περιμένω τις απόψεις του συναφιού. Κάτι πρέπει να γίνει. Ψάξτε να βρείτε τι σηματοδοτεί η φράση: τις τον λίθον κυλίσει;
- Για τη νεοφιλέλευθερη πολιτική βούληση, συνταξιούχοι, μη ανκυκλώσιμοι άνεργοι, ανεκπαίδευτοι, χρόνια ψυχικά πάσχοντες, κατατρεγμένοι μετανάστες, άτομα με ειδικές ανάγκες καθώς και τμήματα της νεολαίας δεν αποτελούν πλέον ενσωματώσιμους πληθυσμούς και νόμιμες κοινωνικές ομάδες αλλά παράνομες υπάρξεις και αντιμετωπίζονται ως η σκαρταδούρα της ανθρωπότητας . Δημήτρης Βεργέτης. Εισαγωγή, στο 7ο τεύχος του περιοδικού Αλήthεια. Φυλο-δοξίες και επαναστάσεις στον 21ο αιώνα. Εκδόσεις Πατάκη, 2013
Από το Νικόλαο Καρβούνη
Ογκολόγο Παθολόγο
