Log In
17/02/2018

Παρουσίαση Βιβλίου: πάσΠορτ, μια αληθινή περιπέτεια της Ελεονώρας Σουρλάγκα

 

Screenshot_1

Αν –υποτίθεται- έπρεπε να επιλεχτεί ένα βιβλίο για να διαβάσει κανείς και να γνωρίσει τις ψυχικές ταλαιπωρίες και τρικυμιώδεις διακυμάνσεις ενός καρκινοπαθούς από τη διάγνωση μέχρι την αποθεραπεία του, σίγουρα πρώτο υποψήφιο θα ήταν το αυτοβιογραφικό πόνημα της Ελεονώρας Σουρλάγκα «Πάσπορτ». Ίσως οι σπουδές της συγγραφέως πάνω στη Ψυχολογία να βοήθησαν να κάνει ένα βαθύ, οδυνηρό, αργόσυρτο και τελικά σωτήριο μακροβούτι στα τρίσβαθα του εαυτού και του γύρω κόσμου της.

Η διάγνωση του καρκίνου και όσα διαδραματίζονται μέσα της και γύρω της γεννάνε μια έκρηξη, όπως ακριβώς η εκτίναξη της λάβας από το κοχλάζον, καυτό εσωτερικό του ηφαιστείου. Άπειρες λεπτομέρειες της ζωής και της καθημερινότητας, που μέχρι προ ολίγου περνούσαν απαρατήρητες, αίφνης γίνονται πυρακτωμένοι βώλοι που εκτοξεύονται και καίνε όπου ακουμπάνε. Τα σκηνικά αλλάζουν. Το βλέμμα γίνεται λεπίδα και ανατέμνει κάθε στιγμή του παρελθόντος, του παρόντος και του μέλλοντος, συστέλλοντας το χρόνο. Απίθανες αναλύσεις υφαίνονται για κάθε μικρολεπτομέρεια που μέχρι προ ολίγου δεν δινόταν καμιά σημασία. Οι κινήσεις παίρνουν άλλο νόημα. Οι συμπεριφορές των ανθρώπων προσλαμβάνουν θεατρικότητα. Οι αισθήσεις διαφοροποιούνται. Οι σχέσεις με τον σύντροφο, με τα παιδιά, με τις φίλες δοκιμάζονται, χτυπιούνται, αλλοιώνονται, διαψεύδονται, αληθεύουν, ωριμάζουν, ομορφαίνουν. Η άδολη βοήθεια της μητέρας επαναπροσλαμβάνει την αρχέγονη ουσία της στοργής. Οι συναντήσεις με γιατρούς, νοσηλεύτριες, ακόμα και με αγνώστους αναζητάνε μια αλήθεια, μια ειλικρίνεια. Και η προσωπική πορεία μέσα στις σπηλιές του καρκίνου, όπου ο φόβος για το άγνωστο, η απειλή, η οργή, η συναισθηματική ρευστότητα χαλάνε το οικοδόμημα της βεβαιότητας που στεγάζει ψευδαισθήσεις και πλαστές εικόνες της ζωής, γίνεται πια επώδυνη, αργή, συγκρουσιακή. Το υνί του πόνου οργώνει το ξηρό χώμα, το κάνει μαλακό για να φυτρώσει το χρυσό στάχυ της καλής αλλοίωσης. «Έγινα πολύ ευαίσθητη…» εξομολογείται η συγγραφέας, «…η ευαισθησία μου εκδηλωνόταν με μια σειρά από μεγαλειώδεις διαπιστώσεις, που συχνά είχαν ως κυρίαρχο άξονα την ευγνωμοσύνη. Εκτιμούσα απεριόριστα κάθε τι που μου προσέφεραν και το στόλιζα μέσα μου σαν να ‘μουν ένα ξερό και σκελετωμένο δέντρο που σιγά σιγά ανθίζει…»

Το βιβλίο είναι μια συνεχής ανακάλυψη μικρών θησαυρών μέσα από τα μάτια μιας ευφυούς και ώριμης γυναίκας, που η μοίρα τη προόρισε να διαγνωστεί με καρκίνο σε μια σημαντική καμπή της ζωής της. Κάθε σελίδα παραπέμπει τον αναγνώστη σε αλήθειες που –δυστυχώς- τις έχει ξεχάσει μέσα στη δίνη της καθημερινότητας. Με ξεχωριστή χάρη και με λογοτεχνικές αρετές, αλλά και με αφοπλιστική ειλικρίνεια μας ταξιδεύει σε δύσκολες και πολύ προσωπικές περιγραφές. Όπως, την ανάγκη της να διαλαλήσει το σοβαρό πρόβλημα της υγείας της: «…το “όλοι μαζί” μου δίνει ασφάλεια, χαρά, δύναμη…», για την αίσθηση της χαράς της ζωής, τη βουτιά στη καρδιά του πανικού, για τη δυσκολία των σχέσεων, τους μαρτυρικούς διαλόγους με τον εαυτό εμπρός στον φόβο του θανάτου, για την αυτοκτονική διάθεση, για την αίσθηση της γελοιότητας το εαυτού στη μάχη με μια καταφανώς ανώτερη δύναμη, για τις μνημικές παραπομπές στον καρκινοπαθή πατέρα, την μοναχικότητα του δρόμου. Ιδιαίτερη χάρη έχουν τα στιγμιότυπα μέσα στα νοσοκομεία. Ένας γιατρός έχει να μάθει πολλά από τις απίθανες λεπτομέρειες που βλέπουν οι ασθενείς στους γιατρούς (πόσο διασκεδαστική η περιγραφή των παπουτσών Camper του γιατρού!), για τις υπόγειες επικοινωνίες και συμπάθειες ασθενών-ιατρών-νοσηλευτών, για την ανάγκη που έχουν οι άνθρωποι να ακούνε καλές ειδήσεις από τους γιατρούς, για τον πανικό ανάμεσα στις απόψεις δύο γιατρών, για τα «μισοξέρω» που μπορούν να τρελάνουν τον ασθενή, για την μεγάλη ανάγκη της πληροφόρησης των ασθενών, για την αδυναμία πρόσληψης της καλής προοπτικής της έκβασης μιας αρρώστιας που γίνεται ψυχολογική παγίδα, για τις συνθήκες των νοσηλειών και τόσα άλλα. Η περιγραφή της τοξικότητας των χημειοθεραπειών είναι  εναργέστατη και αναλυτική που θα μπορούσε να (ξανα)διδαχτεί σε γιατρούς, αφού αναλύονται εκ των έσω, εμπειρικά.
Ο καρκίνος, αν δεν τον δει κανείς σαν μια ευκαιρία πνευματικής, εσωτερικής καλής αλλοίωσης, μπορεί να γίνει πρώτα αίτιος εσωτερικής παράλυσης και πρόξενος ψυχικού θανάτου. Αν έχει ένα καλό ο καρκίνος, αυτό είναι ότι θα μπορούσε να γίνει το διαβατήριο, το «passport» για την αληθινή χαρά της ζωής μας λέει η ταλαντούχα συγγραφέας. Και της ανακάλυψης της ομορφιάς της.
«…ατένιζα από ψηλά τα πάντα και ταυτόχρονα ήμουν μέσα τους. Ήμουν στο δάσος, χωρίς να χάνω τα δέντρα, και σε κάθε δέντρο ξεχωριστά, χωρίς να χάνω το δάσος. Πώς μπορεί ο κόσμος να ‘ναι γεμάτος με τόσο πολλά υπέροχα πράγματα ταυτόχρονα; αναρωτιόμουν. Πώς γίνεται να μη λιώνει κανείς από την ομορφιά κάθε λεπτό για καθετί που βρίσκεται γύρω του; Πώς γίνεται να μη σταματά κανείς το αυτοκίνητό του ξαφνικά για να πεταχτεί έξω, να πέσει πάνω στα χόρτα γονατιστός και να κάνει ερωτική εξομολόγηση σε μια μαργαρίτα;…»

 

Από το Χαράλαμπο Ανδρεάδη, Παθολόγο Ογκολόγο

Από το Χαράλαμπο Ανδρεάδη, Παθολόγο Ογκολόγο

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται.

Newsletter

footer

Όροι Χρήσης

Κλινικές μελέτες ΕΟΠΕ

copyrights HTML