Log In
13/10/2016

“Αποχαιρετισμός”

photo-briasoulis-3Πριν λίγες ημέρες, το Σάββατο 17 Σεπτεμβρίου 2016, έφυγε από κοντά μας ο εκλεκτός συνάδελφος και φίλος Ευάγγελος Μπριασούλης. Τραγική ειρωνεία! Έφυγε νικημένος από την ασθένεια την οποία πολεμούσε με πάθος τα τελευταία 26 χρόνια της ζωής του.  Αποτελεί κοινοτυπία να πω ότι η Ογκολογική κοινότητα έγινε φτωχότερη, όμως πράγματι ο εκλιπών ήταν ένα από τα πιο δραστήρια και δημιουργικά κύτταρά της. Όσο για το μέγεθος της απώλειας αυτής για μένα τι να πω; Τριάντα τρία χρόνια στενής φιλίας και μια κοινή πορεία που σφράγισε ανεξίτηλα τον γράφοντα δημιουργούν άρρηκτους δεσμούς.

Ο Βαγγέλης είχε βαθειά πίστη στο Θεό και στη Θεία Πρόνοια, χωρίς όμως να γίνεται μοιρολάτρης. Το κοινώς λεγόμενο «έχει ο Θεός» ο Βαγγέλης το είχε κάνει βίωμα. Χαρακτηριστική είναι η ιστορία που μου είχε διηγηθεί, με δυσκολία, γιατί ως γνωστόν δεν του άρεσε να περιαυτολογεί. Μετά το πρώτο του πτυχίο, της Θεολογίας,  πήγε για 6 μήνες με υποτροφία της ινδικής κυβέρνησης στην Ινδία για ένα μεταπτυχιακό πρόγραμμα στις Ανατολικές θρησκείες. Από κακή συνεννόηση της ελληνικής και της ινδικής κυβέρνησης τα χρήματα της υποτροφίας καθυστερούσαν. Δεν είχε εισιτήριο επιστροφής και τα χρήματα που είχε μαζί του τέλειωναν. Παρόλα αυτά έδωσε τα τελευταία χρήματα που είχε σε έναν πολύτεκνο Σιχ, («αυτός τα είχε πιο πολύ ανάγκη» είπε ο ίδιος αργότερα), στάθηκε σε μια ουρά, όπου κάποια ανθρωπιστική οργάνωση μοίραζε λίγο βρασμένο ρύζι και πήγε στο ξενοδοχείο να πάρει τα πράγματά του και να βγει στους δρόμους… Φθάνοντας στο ξενοδοχείο όμως, ως εκ θαύματος,  βρήκε να τον περιμένει μια ελληνίδα, παντρεμένη με αμερικανό υπάλληλο του ΟΗΕ, η οποία τον φιλοξένησε μέχρι να διευθετηθεί το πρόβλημα με την υποτροφία. Φαίνεται ότι πράγματι «είχε ο Θεός!».

Ταυτόχρονα με την βαθειά πίστη στο Θεό είχε και απεριόριστη αγάπη στον άνθρωπο. Αυτό τον οδήγησε πρώτα στη Θεολογική και μετά στην Ιατρική Σχολή. Είναι αξιοθαύμαστο ότι το πτυχίο του της Θεολογίας, αντίθετα από ότι θα περίμενε κανείς, άνοιξε τους ορίζοντές του και δεν τον έκανε ούτε δογματικό, ούτε μισαλλόδοξο. Αντίθετα απέκτησε βαθύ σεβασμό για όλες τις θρησκείες του κόσμου. Κατά την διάρκεια της φοίτησής του στη Θεολογική Σχολή γνωρίστηκε και συνδέθηκε πνευματικά με τον σημερινό Αρχιεπίσκοπο Αλβανίας Αναστάσιο Γιαννουλάτο. Σε συνεργασία με τον Αναστάσιο έλαβε μέρος σε δύο ιεραποστολές στην Αφρική. Ο ρόλος του ήταν η οργάνωση των ανύπαρκτων υπηρεσιών υγείας της Κένυας.

Το καλοκαίρι του 1989 πήρε την ειδικότητα της Παθολογίας και τον επόμενο χρόνο άρχισε να εργάζεται στο Ογκολογικό Τμήμα του Πανεπιστημιακού Νοσοκομείου Ιωαννίνων, όπου οι σπουδές του τόσο της θεολογίας, όσο και της ιατρικής βρήκαν τη πλήρη δικαίωσή τους. Τον Νοέμβριο του 1993 ταξιδέψαμε μαζί στα Ιεροσόλυμα, όπου γινόταν το συνέδριο της ESMO, για  να δώσουμε τις εξετάσεις για την αναγνώριση της ειδικότητας της Παθολογίας- Ογκολογίας. Πριν τις εξετάσεις πήγαμε για προσκύνημα στο ναό της Αναστάσεως και στον Πανάγιο Τάφο. Τα σχόλια του και τα εδάφια των Ευαγγελίων που θυμόταν από στήθους έκαναν την επίσκεψη ακόμα πιο συγκινητική και αξέχαστη και για τους δύο.

Το 1994 μετεκπαιδεύτηκε στις κλινικές μελέτες φάσης Ι, στο Ηνωμένο Βασίλειο και αμέσως μετά την επιστροφή του άρχισε την αξιοποίηση των γνώσεων και της εμπειρίας που απέκτησε εκεί. Το 1995 ολοκλήρωσε τη διδακτορική του διατριβή για τα καρκινώματα αγνώστου πρωτοπαθούς εστίας. Ήταν πάρα πολύ εργατικός, ακούραστος τολμώ να πω. Την επομένη της γενικής εφημερίας, που κανένας βέβαια δεν είχε κοιμηθεί, ο Βαγγέλης συνέχιζε ζωηρός και ευδιάθετος τη δουλειά του, όταν όλοι οι υπόλοιποι ήμασταν «διαλυμένοι». Ήταν ακέραιος, αφιλοχρήματος και πολύ αποτελεσματικός στους στόχους που έβαζε. Ήταν πολύ σεμνός, αθόρυβος, λιγομίλητος αλλά ουσιαστικός. Έλεγε λίγα, καταλάβαινε και έπραττε πολλά. Αυτά όμως που έλεγε είχαν πάντα βαρύνουσα σημασία. Έσκυβε πάνω από τον άρρωστο με ειλικρινές ενδιαφέρον και αγάπη και οι ασθενείς του τον λάτρευαν. Δεν μιλούσε ποτέ για τις επιτυχίες του και πολύ περισσότερο για όσα έκανε για τους ασθενείς του που ξεπερνούσαν κατά πολύ το ιατρικό καθήκον. Αυτά δεν τα μαθαίναμε ποτέ ή τα μαθαίναμε «κατά λάθος» από τους ασθενείς ή τους συγγενείς των ασθενών. Ήταν πάντα διαθέσιμος, πάντα υπομονετικός ακόμη και με δύστροπους ασθενείς και συγγενείς. Κανένας δεν θυμάται να ύψωσε τον τόνο της φωνής του, ποτέ, προς κανένα.

Το επιστημονικό του έργο πλούσιο με περισσότερες από 170 δημοσιεύσεις σε διεθνή περιοδικά. Ίδρυσε επίσης και διηύθυνε το εργαστήριο Μοριακής Ογκολογίας του Κέντρου Βιοτράπεζας Καρκίνου του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων το οποίο λόγω των υψηλών του προδιαγραφών διασυνδέθηκε με τα αντίστοιχα ευρωπαϊκά εργαστήρια. Τίμησε και προσέδωσε αίγλη στην θέση που κατέλαβε με την αξία του και την εργατικότητά του (Τακτικός Καθηγητής Ογκολογίας και Διευθυντής της Αιματολογικής Κλινικής του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων). Η εξέλιξή του αυτή δεν τον απομάκρυνε από τους νεώτερους συναδέλφους. Αντίθετα ενδιαφερόταν και ήταν πάντα πολύ υποστηρικτικός προς αυτούς. Ήταν πρόθυμος να βοηθήσει να ολοκληρωθεί μια εργασία, να γραφτεί μια δημοσίευση, να πραγματοποιηθεί μια διατριβή. Είμαι σε θέση να γνωρίζω ότι μερικές φορές πλήρωνε ο ίδιος τα αντιδραστήρια, για να γίνει το πειραματικό μέρος μιας διατριβής και να παρακαμφθούν οι γνωστές χρονοβόρες γραφειοκρατικές διαδικασίες. Εννοείται ότι όλα αυτά τον έκαναν εξαιρετικά αγαπητό στους συνεργάτες του σε όλους τους χώρους δουλειάς, όπου έτυχε να εργαστεί. Προς το τέλος της ζωής του, πικράθηκε από ορισμένους συναδέλφους, αλλά αυτό πιστεύω οφείλεται στο γεγονός ότι «τα καρποφόρα δένδρα πετροβολούν τα παιδιά του δρόμου».

photo-briasoulis-4Ως φίλος ήταν πολύτιμος. Ήταν πάντα εκεί, να βοηθήσει με το απόθεμα αγάπης που είχε, την αντίληψή του και τον επιγραμματικό του λόγο. Εμένα τουλάχιστον μου άνοιξε έναν καινούριο κόσμο: αυτόν της ορειβασίας και της αγάπης για την φύση. Ανεβήκαμε στον Όλυμπο και στη Γκαμήλα, διασχίσαμε το φαράγγι του Βίκου, περπατήσαμε ορεινά μονοπάτια στα Τζουμέρκα, πράγματα που έμοιαζαν αδύνατα σ’ εμένα. Δεν ήταν δυνατόν να τον γνωρίσεις και να μείνεις ανεπηρέαστος.  Τον θαύμαζα για την ευρύτητα του πνεύματος του, την ευφυΐα του, την ευρηματικότητά του, την  εργατικότητά του, την αντοχή του, την ηρεμία του, την νηφαλιότητά του και την σεμνότητά του. Συνήθιζα να λέω «Ο Βαγγέλης ξέρει από πού έρχεται και ξέρει καλά που πηγαίνει!» Επιπλέον είχαμε μια εξαιρετική συνεργασία και στα χρόνια της ειδικότητας , αλλά κυρίως την πενταετία (1990-1995) που δουλέψαμε μαζί στο Ογκολογικό Τμήμα του Πανεπιστημιακού Νοσοκομείου Ιωαννίνων. Η πενταετία αυτή έμεινε σαν ορόσημο και στους τρεις συνεργάτες και συναδέλφους (ο τρίτος είναι ο Κώστας ο Νικολαΐδης).

Όσο μεγάλο ήταν το πάθος για τη δουλειά του, άλλη τόση ήταν η αγάπη και η αφοσίωσή στην οικογένειά του. Κάθε λεπτό του ελεύθερου χρόνου του το περνούσε μαζί με τη γυναίκα και τα παιδιά του και ήταν πάντα διαθέσιμος να ασχοληθεί με τα προβλήματα των δικών του, παρά τον μεγάλο φόρτο εργασίας που είχε πάντα.

Υπέμεινε την ασθένειά του με καρτερικότητα, χωρίς μεμψιμοιρίες και χωρίς να χάσει την βαθειά πίστη στον Θεό που τον χαρακτήριζε. Ένα μήνα μετά την διάγνωση, ανέβηκα στα Γιάννενα να τον δω. Ήταν Γενάρης και περπατούσαμε στην όχθη της λίμνης συζητώντας το επίμαχο θέμα. Σε κάποια στιγμή του ζήτησα:

-Να προσευχηθούμε για ένα θαύμα!

-Πολύ εγωιστικό! μου απάντησε. Η προσευχή μας πρέπει να είναι «Γεννηθήτω το θέλημά Σου»

Συνέχισε να εργάζεται και να πηγαίνει στο Νοσοκομείο μέχρι την τελευταία εβδομάδα πριν τον θάνατό του. Και όταν κατάλαβε ότι ήρθε η ώρα την αντιμετώπισε με ηρεμία, με αξιοπρέπεια, «σαν έτοιμος από καιρό» που λέει και ο ποιητής, γιατί πράγματι ετοιμαζόταν από καιρό.

Με τον τρόπο που συμπεριφέρθηκε δίδαξε ταπεινότητα και ήθος. Με τον τρόπο που έφυγε μας δίδαξε πώς πρέπει να αντιμετωπίζουμε τις δυσκολίες και το δικό μας τέλος.

Είμαστε απαρηγόρητοι για την μεγάλη απώλεια. Είμαστε όμως ταυτόχρονα και τυχεροί, όσοι γνωρίσαμε το Βαγγέλη, γιατί ζήσαμε κοντά του και πήραμε λίγη από την αγάπη που μοίρασε απλόχερα στο περιβάλλον του. Βαγγέλη, σ’ ευχαριστούμε για ότι μας έδωσες! Βαγγέλη, σ’  ευχαριστούμε που ομόρφυνες τη ζωή μας!

photo-briasoulis-6Καλό ταξίδι και καλή αντάμωση στις ψηλές κορυφές που διάλεξες να πας πρώτος, όπως πάντα!

Γεώργιος Κλούβας

Αναπληρωτής Διευθυντής 

Β’ Ογκολογική Κλινική

METROPOLITAN

  1. Γιάννης Ιωαννίδης

    Φίλε μου,(επίτρεψέ μου την οικειότητα λόγω του Βαγγέλη) δεν γνωριζόμαστε, αλλά διαβάζοντας τις γραμμές του αποχαιρετισμού αισθάνθηκα ότι ήταν τα ίδια πράγματα που θα ήθελα κι εγώ να πω για τον Βαγγέλη. Με τον Βαγγέλη γνωριστήκαμε στα φοιτητικά μας χρόνια όταν εγώ ήμουν στο Πολυτεχνείο κι αυτός στην Θεολογική. Ήμασταν επιστήθιοι φίλοι την περίοδο 1972 – 1975. Ανεβήκαμε μαζί στον Όλυμπο και μάλιστα δύο φορές. Η όλη του προσωπικότητα με επηρέασε και με στήριξε στα δύσκολα, από πλευράς αναζητήσεων, χρόνια. Θυμάμαι τις ατέλειωτες συζητήσεις μας. Μέσω εμού γνώρισε την μελλοντική γυναίκα του κι εγώ, μέσω αυτού, την δική μου. Ήταν ένας ταπεινός άνθρωπος με αγάπη προς όλους. Όποιος τον έζησε από κοντά δεν μπορεί παρά να αντιλήφθηκε ότι επρόκειτο για χαρισματικό άνθρωπο. Ήσουν τυχερός που τον έζησες από κοντά τριάντα χρόνια ενώ εγώ μόνον τρία. Όντως είμαστε τυχεροί όσοι γνωρίσαμε τον Βαγγέλη. Ο Θεός, που τόσο πολύ αγάπησε, να αναπαύσει την ψυχή του.

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται.

Newsletter

footer

Όροι Χρήσης

Κλινικές μελέτες ΕΟΠΕ

copyrights HTML